ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΝ ΤΟ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΑΔΥΝΑΤΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
Διαχωρισμός των αποφάσεων πρέπει να γίνει όπως ακριβώς είναι στην πραγματικότητα:
α) Αποφάσεις επιλογής της ουσίας, σκοπού και στόχων (καθοριστικές - κυρίαρχες).
β) Αποφάσεις πρακτικής υλοποίησης των στόχων (εκτελεστικού τύπου).
β) Αποφάσεις πρακτικής υλοποίησης των στόχων (εκτελεστικού τύπου).
Για να γίνει πιο κατανοητός αυτός ο διαχωρισμός θα πρέπει να δώσουμε ένα παράδειγμα.
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος Α δίνει εντολή σε κάποιον Β να εκτελέσει τα εξής: Ο Β θα πρέπει εντός τριών ημερών να πάει σε μια άλλη πόλη, να βρει ένα πρόσωπο Γ και να του παραδώσει ένα φάκελο.
Oι πιο πάνω εντολές είναι αποφάσεις του Α. Περικλείουν το σκοπό (παράδοση φακέλου σε κάποιον Γ) . Επίσης περικλείουν την προδιαγραφή – στόχο (εντός τριών ημερών) και την γενική προδιαγραφή -στόχο του χώρου στον οποίο πιστεύει ότι βρίσκεται ο Γ (άλλη πόλη) και αυτές οι προδιαγραφές είναι στόχοι που ανήκουν στην ουσία του σκοπού.
Ετούτες είναι οι αποφάσεις , οι εντολές ΟΥΣΙΑΣ ή αλλιώς καθοριστικές ή κυρίαρχες κατευθυντήριες αποφάσεις.
Ετούτες είναι οι αποφάσεις , οι εντολές ΟΥΣΙΑΣ ή αλλιώς καθοριστικές ή κυρίαρχες κατευθυντήριες αποφάσεις.
Τώρα ο Β θα πρέπει να υλοποιήσει τις πιο πάνω εντολές. Στην πρακτική του προσπάθεια θα πρέπει να βρει τον Γ, να αποφασίσει πότε είναι καλύτερα να του δώσει ραντεβού, να αποφασίσει πιο είναι το κατάλληλο μέσο για τη μεταφορά του στον τόπο συνάντησης κλπ.
Αποφασίζει λοιπόν και ο Β αλλά οι αποφάσεις του δεν είναι οι κυρίαρχες. Είναι αποφάσεις εξαρτώμενες από τις αποφάσεις του Α. Είναι αποφάσεις πρακτικής για την καλύτερη υλοποίηση του σκοπού του Α. Είναι αποφάσεις εκτελεστικού οργάνου.
Όποιο υποκείμενο έχει τη δύναμη – εξουσία να αποφασίζει και να επιβάλλει τις αποφάσεις του καθοριστικού τύπου, κατέχει την πραγματική εξουσία.
Ποιοι την κατέχουν; Οι λίγοι ή οι πολλοί;
Και από αυτή την παράμετρο εξαρτάται ουσιαστικά ο κεντρικός διαχωρισμός των πολιτικών συστημάτων σε ολιγαρχικά και δημοκρατικά.
Στις ολιγαρχικά λειτουργούσες και καταπιεσμένες κοινωνίες ή και εντός αυτών, στις μικρότερες ολιγαρχικές συλλογικότητες τους, οι ολιγάρχες επιδιώκουν τα εξής:
Όποιο υποκείμενο έχει τη δύναμη – εξουσία να αποφασίζει και να επιβάλλει τις αποφάσεις του καθοριστικού τύπου, κατέχει την πραγματική εξουσία.
Ποιοι την κατέχουν; Οι λίγοι ή οι πολλοί;
Και από αυτή την παράμετρο εξαρτάται ουσιαστικά ο κεντρικός διαχωρισμός των πολιτικών συστημάτων σε ολιγαρχικά και δημοκρατικά.
Στις ολιγαρχικά λειτουργούσες και καταπιεσμένες κοινωνίες ή και εντός αυτών, στις μικρότερες ολιγαρχικές συλλογικότητες τους, οι ολιγάρχες επιδιώκουν τα εξής:
Η κεντρική επιδίωξή τους είναι να κάνουν πάντα, τα αδύνατα δυνατά για να μην περάσουν στο ΟΛΟΝ, στο σύνολο δηλ. της όποιας συλλογικότητας οι αποφάσεις ουσίας, οι αποφάσεις καθοριστικού τύπου. Δηλαδή να μην περάσουν οι πρώτες, οι κυρίαρχες αποφάσεις.Επιδιώκουν με όλα τα μέσα ώστε και οι αποφάσεις ουσίας και η δύναμη επιβολής αυτών να είναι στα δικά τους χέρια, στον δικό τους έλεγχο δηλαδή να είναι στα χέρια μιας μηδαμινής μειοψηφίας (σε σχέση με το σύνολο των μελών της συλλογικότητας) για να μπορούν έτσι να κάνουν ό,τι θέλουν στην πλειοψηφία.
Στο δε τελευταίο στάδιο της υλοποίησης των αποφάσεών τους, αφήνουν σε μερικές περιπτώσεις το λαό να παίρνει αποφάσεις εκτελεστικού τύπου.
Για να κατανοήσουμε καλύτερα την τεράστια διαφορά μεταξύ των αποφάσεων καθοριστικού και εκτελεστικού τύπου να φέρουμε το εξής παράδειγμα:
Κάποιοι κλείνουν μερικούς ανθρώπους σε μια στενή φυλακή. Αποφάσισαν και είχαν τη δύναμη να το κάνουν. Αποφάσισαν επίσης να τους δίνουν ένα πρωινό και ένα γεύμα. Επίσης αποφάσισαν να τους δίνουν συνολικά δύο ώρες για να βγαίνουν στο προαύλιο.
Και λένε στους κρατούμενους: Έχετε την ελευθερία να αποφασίσετε ποιες συγκεκριμένες ώρες θέλετε να σας δίνουμε την τροφή. Έχετε επίσης την ελευθερία να αποφασίσετε πόσες φορές θα βγαίνετε στο προαύλιο μέχρι να συμπληρώσετε δύο ώρες συνολικά. Έχουμε δημοκρατία, το σύστημά μας είναι δημοκρατικό και γι αυτό θα γίνει ότι θέλει η πλειοψηφία.
Όλα τα ολιγαρχικά συστήματα, αστικά ή "σοσιαλιστικά", που αυτό αποκαλούνται δημοκρατικά ή αυτό ονομάζονται δημοκρατίες, στην ουσία εμπίπτουν στο τελευταίο παράδειγμα. Οι λίγοι, μια μειοψηφία κρατά για τον εαυτό της την εξουσία να λαμβάνει τις αποφάσεις καθοριστικού τύπου και να τις επιβάλλει στο λαό. Και οι αποφάσεις καθοριστικού τύπου, συμπυκνώνονται πρακτικά στο σύνολο των «νόμων». Από την άλλη για να έχει και ένα δημοκρατικό προφίλ η ολιγαρχία, αφήνει στο λαό να παίρνει κάποιες αποφάσεις (όπως σε γειτονιές, σε Δήμους, σε σωματεία κλπ) αλλά αυτές οι αποφάσεις είναι εντός των αυστηρών προδιαγραφών που έχει θέσει η ίδια η μειοψηφία. Στην ουσία τα πολιτικά συστήματά τους είναι ολιγαρχικά.
Το να αφήνουν το λαό, σε μερικές περιπτώσεις, να συμμετέχει στη λήψη εκτελεστικού τύπου αποφάσεων, είναι το «τυρί» στη «φάκα» της ολιγαρχίας.
Για να έχουμε λοιπόν δημοκρατική κοινωνία και δημοκρατικές συλλογικότητες θα πρέπει να αποκλεισθεί οποιαδήποτε πιθανότητα σε ένα κάποιο μέρος του ΟΛΟΥ (βουλευτές, συμβούλια, σύνεδροι κλπ) να παίρνει και να επιβάλλει τις αποφάσεις ΟΥΣΙΑΣ που να αφορούν στο ΟΛΟΝ (σώμα). Δηλαδή να μην μπορεί καμιά μειοψηφία να παίρνει και να επιβάλλει αποφάσεις καθοριστικού τύπου.
Όμως το μέρος του όλου (σύμβουλοι, σύνεδροι) μπορεί να λάβει εντολή από το όλον για να παίρνει αποφάσεις μόνο εκτελεστικές και μέσα στα πλαίσια μιας απόφασης ουσίας, μιας καθοριστικής απόφασης που θα έχει λάβει προηγουμένως το όλον, ο λαός.
Αν το μέρος παίρνει αποφάσεις ουσίας για το όλον τότε ακυρώνει τη Δημοκρατία ΑΚΥΡΏΝΕΤΑΙ η εξουσία του όλου.
Απ την άλλη, αν μελετήσουμε την μέχρι τώρα πορεία όλης της ιστορικής εμπειρίας των απελευθερωτικών κοινωνικών κινημάτων μέχρι και την κατάληξή τους θα διαπιστώσουμε τα εξής:
Στο δε τελευταίο στάδιο της υλοποίησης των αποφάσεών τους, αφήνουν σε μερικές περιπτώσεις το λαό να παίρνει αποφάσεις εκτελεστικού τύπου.
Για να κατανοήσουμε καλύτερα την τεράστια διαφορά μεταξύ των αποφάσεων καθοριστικού και εκτελεστικού τύπου να φέρουμε το εξής παράδειγμα:
Κάποιοι κλείνουν μερικούς ανθρώπους σε μια στενή φυλακή. Αποφάσισαν και είχαν τη δύναμη να το κάνουν. Αποφάσισαν επίσης να τους δίνουν ένα πρωινό και ένα γεύμα. Επίσης αποφάσισαν να τους δίνουν συνολικά δύο ώρες για να βγαίνουν στο προαύλιο.
Και λένε στους κρατούμενους: Έχετε την ελευθερία να αποφασίσετε ποιες συγκεκριμένες ώρες θέλετε να σας δίνουμε την τροφή. Έχετε επίσης την ελευθερία να αποφασίσετε πόσες φορές θα βγαίνετε στο προαύλιο μέχρι να συμπληρώσετε δύο ώρες συνολικά. Έχουμε δημοκρατία, το σύστημά μας είναι δημοκρατικό και γι αυτό θα γίνει ότι θέλει η πλειοψηφία.
Όλα τα ολιγαρχικά συστήματα, αστικά ή "σοσιαλιστικά", που αυτό αποκαλούνται δημοκρατικά ή αυτό ονομάζονται δημοκρατίες, στην ουσία εμπίπτουν στο τελευταίο παράδειγμα. Οι λίγοι, μια μειοψηφία κρατά για τον εαυτό της την εξουσία να λαμβάνει τις αποφάσεις καθοριστικού τύπου και να τις επιβάλλει στο λαό. Και οι αποφάσεις καθοριστικού τύπου, συμπυκνώνονται πρακτικά στο σύνολο των «νόμων». Από την άλλη για να έχει και ένα δημοκρατικό προφίλ η ολιγαρχία, αφήνει στο λαό να παίρνει κάποιες αποφάσεις (όπως σε γειτονιές, σε Δήμους, σε σωματεία κλπ) αλλά αυτές οι αποφάσεις είναι εντός των αυστηρών προδιαγραφών που έχει θέσει η ίδια η μειοψηφία. Στην ουσία τα πολιτικά συστήματά τους είναι ολιγαρχικά.
Το να αφήνουν το λαό, σε μερικές περιπτώσεις, να συμμετέχει στη λήψη εκτελεστικού τύπου αποφάσεων, είναι το «τυρί» στη «φάκα» της ολιγαρχίας.
Για να έχουμε λοιπόν δημοκρατική κοινωνία και δημοκρατικές συλλογικότητες θα πρέπει να αποκλεισθεί οποιαδήποτε πιθανότητα σε ένα κάποιο μέρος του ΟΛΟΥ (βουλευτές, συμβούλια, σύνεδροι κλπ) να παίρνει και να επιβάλλει τις αποφάσεις ΟΥΣΙΑΣ που να αφορούν στο ΟΛΟΝ (σώμα). Δηλαδή να μην μπορεί καμιά μειοψηφία να παίρνει και να επιβάλλει αποφάσεις καθοριστικού τύπου.
Όμως το μέρος του όλου (σύμβουλοι, σύνεδροι) μπορεί να λάβει εντολή από το όλον για να παίρνει αποφάσεις μόνο εκτελεστικές και μέσα στα πλαίσια μιας απόφασης ουσίας, μιας καθοριστικής απόφασης που θα έχει λάβει προηγουμένως το όλον, ο λαός.
Αν το μέρος παίρνει αποφάσεις ουσίας για το όλον τότε ακυρώνει τη Δημοκρατία ΑΚΥΡΏΝΕΤΑΙ η εξουσία του όλου.
Απ την άλλη, αν μελετήσουμε την μέχρι τώρα πορεία όλης της ιστορικής εμπειρίας των απελευθερωτικών κοινωνικών κινημάτων μέχρι και την κατάληξή τους θα διαπιστώσουμε τα εξής:
Οι καταπιεσμένες κοινωνίες κάτω από ορισμένες συνθήκες (ισχυρά προβλήματα) έκαναν εξεγέρσεις και επαναστάσεις για να απελευθερωθούν από κάποιο βαρύ ζυγό.
Πιο περιεκτικά μπορούμε να πούμε ότι προσπαθούσαν να υλοποιήσουν τρία στάδια. Πρώτον να ρίξουν ή να εξοντώσουν τις συγκεκριμένες εξουσίες οι οποίες ήταν η αιτίες των μεγάλων και συγκεκριμένων αδιεξόδων τους,
δεύτερον να βάλουν στην κορυφή της πυραμίδας της διακυβέρνησής τους (με ρόλο νομοθετικό και εκτελεστικό) κάποιους άλλους (και όχι τους ίδιους), που συνήθως ήταν οι μπροστάρηδες, οι πρωτοπόροι της επανάστασης και τους οποίους θεωρούσαν ηθικά ακέραιους, νοητικά ικανούς, με ένα καλύτερο κοινωνικό φιλολαϊκό όραμα που αφορούσε και στη λύση μεγάλων προβλημάτων και στην περαιτέρω πορεία της κοινωνίας.
Πιο περιεκτικά μπορούμε να πούμε ότι προσπαθούσαν να υλοποιήσουν τρία στάδια. Πρώτον να ρίξουν ή να εξοντώσουν τις συγκεκριμένες εξουσίες οι οποίες ήταν η αιτίες των μεγάλων και συγκεκριμένων αδιεξόδων τους,
δεύτερον να βάλουν στην κορυφή της πυραμίδας της διακυβέρνησής τους (με ρόλο νομοθετικό και εκτελεστικό) κάποιους άλλους (και όχι τους ίδιους), που συνήθως ήταν οι μπροστάρηδες, οι πρωτοπόροι της επανάστασης και τους οποίους θεωρούσαν ηθικά ακέραιους, νοητικά ικανούς, με ένα καλύτερο κοινωνικό φιλολαϊκό όραμα που αφορούσε και στη λύση μεγάλων προβλημάτων και στην περαιτέρω πορεία της κοινωνίας.
Kαι τρίτον να άρουν τις αιτίες των συγκεκριμένων άμεσων πολύ μεγάλων προβλημάτων τους που τους είχε προκαλέσει η προηγούμενη εξουσία. Να ξεπεράσουν δηλ. τα πολύ πιεστικά προβλήματα που βίωναν στο παρόν.
Που κατέληξαν όμως ΟΛΕΣ οι επαναστάσεις οι οποίες κατόρθωσαν αρχικά να υλοποιήσουν τα δύο πρώτα στάδια ή ακόμα και το τρίτο;
Μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα είχαμε επιστροφή περίπου στο ίδιο σημείο εκκίνησης. Ο κάθε λαός σαν Σίσυφος ήταν αναγκασμένος να αρχίσει ξανά την ίδια κοπιαστική ανηφορική πορεία γιατί λίγο καιρό μετά την νίκη της επανάστασης μια νέα πολιτική και οικονομική ολιγαρχία είχε εγκαθιδρυθεί παίρνοντας τις θέσεις των παλιών ολιγαρχιών και ο πρώην επαναστατημένος λαός έμπαινε πάλι κάτω από κάποιους και στην άκρη. Μια νέα ολιγαρχική γραφειοκρατία είχε αντικαταστήσει την παλιά. Κάποιοι άλλοι έπαιρναν πάλι τις καθοριστικές αποφάσεις για τη ζωή του. Φτού λοιπόν και απ την αρχή.
Που κατέληξαν όμως ΟΛΕΣ οι επαναστάσεις οι οποίες κατόρθωσαν αρχικά να υλοποιήσουν τα δύο πρώτα στάδια ή ακόμα και το τρίτο;
Μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα είχαμε επιστροφή περίπου στο ίδιο σημείο εκκίνησης. Ο κάθε λαός σαν Σίσυφος ήταν αναγκασμένος να αρχίσει ξανά την ίδια κοπιαστική ανηφορική πορεία γιατί λίγο καιρό μετά την νίκη της επανάστασης μια νέα πολιτική και οικονομική ολιγαρχία είχε εγκαθιδρυθεί παίρνοντας τις θέσεις των παλιών ολιγαρχιών και ο πρώην επαναστατημένος λαός έμπαινε πάλι κάτω από κάποιους και στην άκρη. Μια νέα ολιγαρχική γραφειοκρατία είχε αντικαταστήσει την παλιά. Κάποιοι άλλοι έπαιρναν πάλι τις καθοριστικές αποφάσεις για τη ζωή του. Φτού λοιπόν και απ την αρχή.
Η ανισοκατανομή της πολιτικής δύναμης (ολιγαρχικές λειτουργίες) μεταξύ των μελών μιας συλλογικότητας (κοινωνικής) οδηγεί νομοτελειακά σε ανισοκατανομή οικονομικής δύναμης. Και το αντίστροφο. Η ανισοκατανομή οικονομικής δύναμης επιφέρει ανισοκατανομή πολιτικής δύναμης.(είναι ευνόητο ότι ο οικονομικά ισχυρότερος διαθέτει και χρήμα και την ικανότητα εκβιασμού στους εξαρτώμενους του με αποτέλεσμα την πρόκληση ανισοκατανομής της πολιτικής δύναμης).
Σημείωση: Εδώ οι ολιγαρχικοί κάθε είδους (δεξιά και «αριστεροί») όταν μιλάνε για «συμμετοχική δημοκρατία» ή για άμεση Δημοκρατία ή για αυτοδιαχείρηση ή για Δημοκρατία από τα κάτω κλπ, εννοούν κατά βάθος ότι τις καθοριστικές αποφάσεις πρέπει να τις παίρνουν αυτοί της ηγεσίας - ηγεμονίας και τις αποφάσεις εκτελεστικού τύπου να τις παίρνει ο λαός. Διαπράττουν μια διαρκή απάτη.
Όποιος δεν έχει την εξουσία να παίρνει και να επιβάλλει αποφάσεις καθοριστικού τύπου, είναι εκ των πραγμάτων εκτελεστικό όργανο εκείνων που έχουν την εξουσία να το κάνουν, είναι όργανά τους.
Όποιος δεν έχει την εξουσία να παίρνει και να επιβάλλει αποφάσεις καθοριστικού τύπου, είναι εκ των πραγμάτων εκτελεστικό όργανο εκείνων που έχουν την εξουσία να το κάνουν, είναι όργανά τους.
ΟΕΝΔΕΛ - ΕΚΚ
( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)
